Trouwfeesten en Processen

‘k Wou de klank nog ne keer horen. Den akoestiek.
Ik kan niet meer schrijven.
Maar op een mandoline spelen, ge verleert dat niet.
Dat is gelijk pingpongen. Zwemmen. Velorijden.
’t Eelt is van mijn vingers. ’t Zit nu ieverans anders.

Yolande (Marijke Pinoy) is een hoer op retour en denkt aan stoppen. Ze wil met haar tienjarig zoontje Thierry (afwisselend Cesar De Sutter en Titus De Sutter) aan zee gaan wonen en een nieuw en proper leven beginnen. Maar banden doorsnijden is niet gemakkelijk.

Er is de zwerfkat Winnetoe (Robrecht Vanden Thoren), een jongen die Yolande in huis heeft genomen en voor wiens verleden ze een toekomst zoekt.

Voor haar goede vriend Max (Johan Heldenbergh), dokter op leeftijd, nachtraaf en ex-verslaafde, regelt ze een ontmoeting met zijn verloren dochter Estelle (Mieke Dobbels) die hij al vijftien jaar niet meer gezien heeft. Estelle is ondertussen kunstenares. Het is een pijnlijk en schrijnend weerzien. Vooral omdat de dokter ondertussen vernomen heeft dat hij nog maar tussen de twee maand en twee jaar te leven heeft.

Er is ook nog Sacha (Titus De Voogdt), de geschopte hond. Driftig en impulsief en bij voorbaat schuldig.

Yolande roept iedereen samen in feestzaal Rialto, een plek met verleden. Een plek waar menig strafblad werd geschreven, waar werd gedanst, gezongen, gevochten en vreemdgegaan.

Yolande heeft groot nieuws!
Ze zijn allemaal schuldig aan het leven.
Ze hebben allemaal geprobeerd te bestaan, recht te staan in de onmogelijkheid.
Ze hebben geprobeerd er het beste van te maken.
Ze hebben gewroet, gelogen, bedrogen en liefgehad.
Ze zijn schuldig aan hun leed en dat van de ander.
Ze hebben het verkeerd begrepen, het leven.