Hoe zijn Yahya en Tom bij jou terechtgekomen voor Bagger?
Naomi: “Yahya heb ik leren kennen tijdens Een Lola, toen ik zorgde voor de zangcoaching. Dat was meteen een heel toffe samenwerking. Tom is dan weer naar een show komen kijken in Oostende. Hij stuurde me achteraf een bericht om eens af te spreken. Dat soort uitdagingen zie ik wel zitten. Ik vind het een heel fijn gegeven om de 2 werelden, die van muziek en die van theater, in elkaar te laten overvloeien. Dat is ook echt helemaal Tom zijn ding. Ik speelde ooit mee in een andere voorstelling waar er interactie moest zijn tussen acteurs en muziek. Waar we daar niet in slaagden, lukt hier wel. Ik vind dit een fijne manier van werken omdat je ook echt wordt betrokken in het verhaal. Je moet helemaal mee zijn, want anders ga je niet de juiste dingen maken.”
Welk materiaal gebruik je om die juiste dingen te maken?
Naomi: “Ik gebruik gewoon mijn pedal train die ik altijd mee heb. Van links naar rechts zie je een Memory Boy, mijn eerste pedaal ooit. Daarnaast een OCD, een gewone drive pedaal. Dan een Strymon blueSky, voor weidse en ijle effecten. Het leuke aan dit project is dat dat niet genoeg is en dat ik nieuwe pedalen mag gaan kopen (lacht). Ik pak deze set-up eigenlijk altijd mee en dan zie ik wel wat ik nog nodig heb. Desnoods kan ik dan aankloppen bij vrienden om extra pedalen te lenen. Ik probeer het eerst hiermee te doen en dan zie ik wel waar ik uitkom.”
En welke gitaar breng je mee?
Naomi: “Voor Bagger heb ik gekozen voor een Fender Duo-Sonic uit 1962. Die heb ik ooit op de kop kunnen tikken in een vintagewinkel in Amsterdam. Een beetje een toevalstreffer. Ik was in Amsterdam om te spelen en hoorde dat er ergens een leuke gitaarwinkel was. Ik ben daar gewoon op goed geluk binnengewandeld voor het concert. Financieel was dat niet zo lucratief (lacht). Het was liefde op het eerste gezicht. En nu passeer ik bij elk bezoek aan Amsterdam wel eens in de winkel.”
Ben je een verwoede verzamelaar?
Naomi: “Eigenlijk heb ik niet zo buitensporig veel gitaren. Ik heb een Welson Wurlitzer vintage gitaar, die eens op punt moet worden gezet. Een Road Worn Telecaster staat er ook, naast een Teisco. Verder heb ik nog 3 akoestische gitaren en een crappy Spaanse gitaar. Ik speel veel en graag gitaar, maar in de eerste plaats ben ik toch nog altijd zangeres. Ik zou beter eens investeren in een goede microfoon (lacht).”
In hoeverre verschilt de muziek bij Bagger met je eigen projecten?
Naomi: “De nummers die we spelen, waren al voor een stuk geschreven. Ik had ze doorgestuurd en ze passen toevallig in de voorstelling. Bij mijn eigen muziek moet ik mijn gitaar vaak langs de kant zetten omdat het in weg zit van de rest van de band. Bij Reena Riot speel ik bijvoorbeeld iets minder gitaar. Hier is het meer zoals bij Fiona Brown. Het is wel een uitdaging om snel te volgen en aan te zetten, maar het ligt mij wel. Tom stuurt heel goed en wij mogen onszelf zijn. Dat voelt heel prettig.”
Hoe zou je zelf je sound omschrijven?
Naomi: “Voor mening gitarist klink ik vast rampzalig, want ik ben geen geschoolde gitarist (lacht). Wat ik hoor zeggen, is dat ik een vreeë attack heb, gewoon uit mijn vingers omdat ik meestal met mijn vingers speel. Bij Bagger gebruik ik wel plectrum voor sommige dingen. Dat klinkt beter voor de punky dingen die we voor ogen hebben. Maar twangy en nijdig is iets dat wel terugkomt. Het past wel bij de vibe van Bagger. En ik kan er me best in vinden.”
Heb je nog ruimte voor projecten hiernaast momenteel?
Naomi: “Ik schrijf nog voor Reena Riot en speel ook een aantal voorstellingen met Trio, een tribute aan het gelijknamige album van Dolly Parton, Emmylou Harris en Linda Ronstadt uit 1987. Daar zing ik samen met Pauline Verminnen en Janne Blommaert. Normaal geef ik ook nog zangles maar die tijd kan ik beter gebruiken voor Bagger. De rest moet maar even wachten.”
