Lacrima

‘D’r zijn van die haken in het leven,

als ge d’r aanhangt, ge moogt spartelen wat ge wilt,

ge zit er aan vast.’

Een man belooft aan zijn ex-lief haar verdwenen zoon in de stad te gaan zoeken. Hoewel hij gezworen had er nooit nog een voet te zetten, keert hij terug naar de wijk waar hij opgroeide, het lelijke reservaat waarin ze alle niewaards en overbodigaards in sociale complexen steken en waar hij ooit al zijn illusies heeft verloren.

Het was een verhaal dat al langer sluimerde bij Arne Sierens en waar hij al verschillende keren aan begonnen was. Na een brainstorm met filmmaker Felix Van Groeningen (Dagen zonder lief, De Helaasheid der Dingen), vond hij plots de sleutel hoe hij het moest vertellen: rechtdoor en zonder franjes, poëzie of metaforen.

Lacrima is een onstuimig lamento over het niet zo poëtische bestaan in de sociale buurten, een rauwe maar tegelijk naar verlossing zoekende elegie over moeders en hun kinderen, hulpeloosheid en verslavingen, de zichtbare en onzichtbare littekens en bovenal het mekaar kwijtraken en verliezen in het leven en de dood...