De monoloog Henry van Peter De Graef deed 25 jaar geleden de theaterfundamenten trillen. Hij won de Thersitesprijs, of de prijs van de theaterkritiek, van het Nederlands-Vlaamse Theaterfestival 1997. Keer op keer een staande ovatie!
In een suffig dorp zucht een gefrustreerde man tegen het leven aan. Zijn vrouw heeft hij harteloos lief, zijn assistente begrijpt niets van haar baas. Wankelend tussen ambitie en wanhoop geeft de man toe aan zijn onderdrukte ellende. De afloop is catastrofaal. Ook de dorpsbewoners spelen een rol in dit bizarre avontuur waarin een engel commentaar levert en een groot konijn de sleutelrol speelt. Op onnavolgbare wijze verweeft Peter De Graef onwaarschijnlijke toevalligheden met alledaagse handelingen. Je vraagt je af waar dit allemaal naartoe gaat, maar op onverwachte momenten schuift alles ingenieus en perfect in elkaar.
Henry omvat de opwinding van het detectiveverhaal, het amusement van de conférence, de ontroering van een oprechte bekentenis en het intellectuele genoegen van de speelse geest. Wat kan theater mooi zijn!
Henry heeft een begin en eind, maar wat daartussen gebeurt, laat zich alleen maar ervaren. … De taal waarin De Graefs engel oreert is namelijk van een ontzagwekkende schoonheid. Anderhalf uur lang golf je mee op plastische, barokke zinnen, waarin alle hoeken van het emotionele spectrum worden verkend.
De monoloog is een stiefkind van het theater. Maar wie Peter de Graef aan het werk ziet, is dat vooroordeel meteen kwijt. De Graef is een fenomeen.
