“Ik was hier nog maar een avond aan de slag en ik liet al een wijnglas op de vloer vallen”, zegt een ietwat beschaamde Saskia, een twenty-something die al haar hele leven gefascineerd is door theater en film. Sinds begin december is ze aan de slag als vrijwilliger bij Compagnie Cecilia. Ignace kijkt verbaasd op. De gepensioneerde man is één van de trouwste vrijwillige medewerkers bij het gezelschap. “Hier is het gepermitteerd om blunders te maken”, lacht hij.
“Het is eigenlijk best vreemd dat ik hier nog zit!”, lacht Saskia. “Ik werk hier nog maar een week, maar ik voel me al helemaal thuis.” Als studente werkt ze ook nog als jobstudent in het Gentse Tinnenpot-theater, waar de sfeer helemaal anders is. “Iedere plek waar je vrijwilligerswerk doet, heeft een compleet andere sfeer. Compagnie Cecilia is veel huislijker, gezelliger. Het is ook een heel andere zaal waarin de voorstellingen spelen. De Tinnenpot is veel volkser. Je eet er ook niet samen met de acteurs, dat is veel meer gescheiden dan hier.”
Transformatie
We praten met de twee niet lang na het avondeten bij Compagnie Cecilia. Terwijl Saskia hilarische anekdotes bovenhaalt van tijdens haar eerste week, vertelt Ignace hoe de organisatie mondjesmaat aan het evolueren is. “Wat me vooral opvalt, is dat Compagnie Cecilia altijd een vast publiek heeft. Veel mensen kom je hier meerdere keren tegen. Dat creëert wel enigszins een band, ook al ga je niet met alle bezoekers een praatje slaan.” Dat is dan weer helemaal anders als je aan de bar staat, zegt Saskia. “Mensen komen na de voorstelling altijd wat drinken, dan kan je al eens makkelijk aan de praat geraken met iemand. Ook de acteurs zelf komen naderhand iets drinken, dat is heel fijn! Zeker als je grote fan bent van iemand. Je leert altijd wat bij!”
"Het is vaak hard werken als vrijwilliger, maar je leert er enorm veel door bij."
Ignace lacht stilletjes, want hij weet maar al te goed hoe de vrijwilligerswerking van het theatergezelschap doorheen de jaren is getransformeerd. “Vrijwilligers komen en gaan, maar ik en mijn vrouw zijn zowat de ouwe rotten hier.” Hij merkt op hoe alles verandert: van de vrijwilligers tot het gebouw zelf. “Voordien was er hier vrijwel niets. Nu heb je een bar in de foyer, maar daarvoor was er eigenlijk heel weinig. Ze hebben dat nu stilletjes aan opgebouwd en er is ook een mooi zaaltje gebouwd zodat ze de mensen fatsoenlijk kunnen ontvangen. Nu is het al beter. Er was zelfs geen warm water in het begin!”
Ondanks zijn oudere leeftijd, heeft Ignace nog steeds niet het gevoel dat hij niet meer mee kan. “Natuurlijk, Payconiq en alle andere manieren van betalen – dat is voor mij een ver-van-mijn-bedshow geworden. Ik sta liever niet achter de bar, dat gaat wat te snel. Geef mij maar een rustige job aan de inkom, dat vind ik heel fijn. Het haastwerk laat ik vandaag liever over aan de jongere mensen.” Saskia, die zelf ook bijklust als jobstudent op feestjes, vindt de drukte van de bar dan net weer heel aangenaam. “Achter een bar is het vaak hard werken. Dat creëert een band met andere vrijwilligers. Je leert om snel en in teamverband te werken.”
Komen en gaan
Vrijwillige medewerkers komen en gaan, vertelde Ignace al eens, maar waarom blijft hij dan toch zo trouw aan Compagnie Cecilia? “Ik ben al sinds ik een klein manneke was vrijwilliger! Ik hou ervan om onder de mensen te zijn. Bovendien zat ik ook lang in het koor voor Compagnie Cecilia, tijdens de voorstelling De soldaat-facteur en Rachel. Toen zat ik vaak zelfs als zanger op de voorste rij op het podium! Een fantastische ervaring.” Terwijl het theaterstuk over de Eerste Wereldoorlog van auteur Arne Sierens door heel Vlaanderen toerde, solliciteerde Saskia toen ook al voor een plekje in het koor. “Maar het mocht niet baten”, vertelt ze. “Ik moest onder het mes. Kans verkeken!”
Toch is Saskia uiteindelijk bij Compagnie Cecilia terecht geraakt. “Het heeft eventjes geduurd, maar hier ben ik dan. Eindelijk!” lacht ze. “Het is mijn droom om ooit iets met theater te doen. Waarom zou je dan niet in zo’n gerenommeerd gezelschap als dat van Compagnie Cecilia willen vertoeven?” Kan ze dan ook als student wat bijleren over het reilen en zeilen van een theatergezelschap? “Ook al ben ik hier nog maar een week, ik heb al heel wat bijgeleerd door de dingen die ik zie.”
Ignace glimlacht. “Ik ben intussen al meer dan 7 jaar betrokken bij het gezelschap. Ik denk er ook nog lang niet aan om niet meer te komen. Intussen blijven hier ook almaar nieuwe mensen komen: twintigers, dertigers, veertigers, vijftigers – noem maar op. Werkelijk iedereen is hier meer dan welkom. Soms is het zelfs drummen om nog een vrij plekje op de lijst te bemachtigen tijdens sommige avonden. En als je dan een plaatsje hebt, dan moet je werk kunnen zien als je taak zogezegd gedaan is.”
Intussen is het half acht, hoog tijd om de Covid Safe Tickets te scannen van de bezoekers. “Dat stelt me ook wel gerust”, zegt Ignace nog. “Op vlak van corona is het hier allemaal enorm veilig georganiseerd. Mondmaskers zijn de standaard en op elke hoek vind je ontsmettingsmiddelen.” Beiden voelen zich dus thuis én veilig, concluderen we. “Klopt!”, zegt Saskia. “Ach, ik ga al blij zijn als we niet weer maandenlang thuis moeten zitten. We hebben bewezen dat we veilig kunnen werken, we doen gewoon voort. En nu, aan de slag!”
Zelf ook zin om vrijwilliger te worden bij Compagnie Cecilia? Mail naar evelien@compagnie-cecilia.be
