1. Ursonate
Je spreekt Our(s)sonate uit als oersonate, verwijzend naar het Duitse werkstuk Ursonate van de dadaïstische kunstenaar Kurt Schwitters (1887-1948). Schwitters schreef in de jaren dertig een nonsensicaal klankgedicht, opgebouwd als een klassieke sonate, volledig volgens de regels van de kunst.
Marijke: “Ik heb die dertig bladzijden lange onzintekst van Schwitters volledig uit het hoofd geleerd. Jaren geleden heb ik die integraal op scène gebracht en sindsdien zit ze in mijn lijf, omdat de tekst appelleert aan een diepere vorm van zijn, los van de logische taal.”
2. Ours
Behalve die Ursonate van Schwitters, speelt er ook een (metaforische) beer een rol in Our(s)sonate. Un ours, zoals de Fransen zeggen.
Marijke: “Tijdens de voorbereidingen voor Our(s)sonate las ik Croire aux fauves, een waanzinnig interessant boek van de Franse antropologe Nastassja Martin. Zij beschrijft hoe ze na haar confrontatie met een échte beer op een Russisch schiereiland een ‘miedka’ is geworden: half beer, half mens. Ik vond het heel boeiend om daar metaforisch mee aan de slag te gaan: wat doe je als je je figuurlijke beer tegenkomt? Vluchten? Vechten? Of erbij gaan liggen?”
3. Our Sonate
Daarnaast ademt Our(s)sonate een gemeenschapsvormend gevoel uit. Het wil een ‘wij’ scheppen in het hier en nu.
Marijke: “Ik vond het belangrijk dat deze voorstelling geen ‘toneeltje’ zou zijn. Het is een duet tussen mij en Cesar, en sterker nog, een groepsgebeuren, een ritueel. Ik nodig mensen uit om zich open te stellen en op een andere manier te kijken: naar zichzelf, naar de ander, en naar wat er gebeurt op scène. In het moment schuilt dan ook de kracht van theater.”
Our(s)sonate speelt van 8 tot en met 12 september op een vooralsnog geheime openluchtlocatie in Gent.
